"Langs de rauwe korsten van mijn boterham"

Rood de ogen.
De stille noodkreten
van de witte oren commandanten
domineren mijn leven in angst.

Gevangen tussen goudzucht en verlangen
naar iets simpels zoals een oplossing
voor een lekkende kraan.

Samen iets gezelligs, samen iets warms.

Een TV die zegt dat het morgen zonder TV beter is.
Een band om op te bouwen in balans.

Dat we buiten het hokje samen staan te oordelen
over wat men zegt.

Denken, voelen, verbonden zijn met de aarde.
Wikken, wegen, tastbaar de schade.

Soms is er niemand die je begrijpt.

Soms is er een kans, soms is er een bewijs
dat alles wat je vindt is van waarde.

Doch, meestal is het klingklare onzin.