Stenen.
Ik sleur, trek en duw, aan grote zware stenen.
Soms neem ik er zelfs een op mijn rug.
Voel de spieren branden in mijn benen.
Ik wil stoppen, te laat, ik kan niet meer terug.
Ik sleur, trek en duw aan grote zware Stenen.
Ze hebben allemaal een naam, verleden, en heden, toekomst, haat en jalozie.
Ook een heleboel mensen, Jan, Kees, Willem en Marie.
Ik sleur trek en duw, aan grote zware stenen.
Ze vormen mijn leven, mijn persoonlijke hel.
Laat los, heel even, ik kan het niet, al wil ik het wel..
Soms neem ik er zelfs een op mijn rug.
Voel de spieren branden in mijn benen.
Ik wil stoppen, te laat, ik kan niet meer terug.
Ik sleur, trek en duw aan grote zware Stenen.
Ze hebben allemaal een naam, verleden, en heden, toekomst, haat en jalozie.
Ook een heleboel mensen, Jan, Kees, Willem en Marie.
Ik sleur trek en duw, aan grote zware stenen.
Ze vormen mijn leven, mijn persoonlijke hel.
Laat los, heel even, ik kan het niet, al wil ik het wel..
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Maandag, november 26, 2012 22:11 |
| goed verwoord deze worsteling |
|
| Antonie: | Maandag, november 26, 2012 11:31 |
| Een last die maar niet ophoudt.Mooi gedicht | |
| youkie: | Maandag, november 26, 2012 08:20 |
| goede morgen probeer om één per één van je af te schudde hoop voor jou dat het gaat lukken fijne dag |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vagebond | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 november 2012 | ||
| Thema's: | ||