de wind blaast in mijn gezicht
de tranen van mijn wangen weg
daarover gaat dit gedicht
de pijn die ik eindelijk zeg
ik weet geen kant meer op
geen manier van ademen
mijn ribben kleven vast aan mijn longen
het liedje is nu pas uitgezongen
ik wist niet dat je was gedwongen
gedwongen uit je eigen haat
iets wat je nooit meer vrij laat
een rode blos op je wangen
wanneer je je arm heft en mij slaat
wat doe ik fout
alsjeblieft ik wil dat je van me houd
ik ga op mijn knieen op het strand
het voelt koud dat zand
mijn tranen proeven naar de zee
de zilte zoute smaak
van haat en wrok
de woorden die ik zeg
ik haat je
ik haat wat je met me doet
ik haat dat je me misbruikt
ik haat dat ik naar jou ruik
ik haat mezelf zo ontzettend hard
waardoor ik nu met het lot tard
zou de zee me inslikken
ik hoef deze pijn dan niet meer te pikken
ik wens je al het goede
terwijl ik dwarrel over de golven
en het water me heeft bedolven
ik heb het opgegeven
ik wil weg uit dit leven