sorry...
Tranen rollen over mijn wangen.
kan ze niet meer stoppen,
ze blijven komen.
Heb mezelf altijd gezegd dat wij samen oud zouden worden.
Huisje boompje beestje samen met jou.
Dat was mijn droom,
mijn toekomst.
Maar nu, nu is die toekomst verleden tijd.
Sta 100 procent achter mijn keuze,
maar toch doet het pijn.
Het had zo mooi kunnen zijn.
Nu zal het nooit meer mooi worden.
Er waren teveel dingen die het mooie verstoorden.
Kan sorry tegen je zeggen,
of jij tegen mij.
Maar het veranderd niks meer,
het is voorbij.
Teveel heeft het met mij gedaan,
kan en wil niet meer door gaan.
Kan nu zeggen was je maar meer open geweest,
had je maar dit of dat gezegd...
Maar het verandert niets meer...
Mijn lichaam en geest is op.
Kan niet meer vechten...
Daarom zei ik het stopt.
Het stopt hier kan niet meer verder...
Met pijn in mijn hart laat ik je los.
Sorry het spijt me maar kan het niet...
Heb het geprobeerd keer op keer.
Heb altijd hoop gehouden,
maar nu niet meer...
Bijna elf jaar lang gevochten,
totdat ik er bijna letterijk bij neer viel.
Jeetje zeg wat doet dit pijn.
Het enigste wat ik nu even wil,
is alleen zijn,
Alleen zijn met mijn verdriet...
kan ze niet meer stoppen,
ze blijven komen.
Heb mezelf altijd gezegd dat wij samen oud zouden worden.
Huisje boompje beestje samen met jou.
Dat was mijn droom,
mijn toekomst.
Maar nu, nu is die toekomst verleden tijd.
Sta 100 procent achter mijn keuze,
maar toch doet het pijn.
Het had zo mooi kunnen zijn.
Nu zal het nooit meer mooi worden.
Er waren teveel dingen die het mooie verstoorden.
Kan sorry tegen je zeggen,
of jij tegen mij.
Maar het veranderd niks meer,
het is voorbij.
Teveel heeft het met mij gedaan,
kan en wil niet meer door gaan.
Kan nu zeggen was je maar meer open geweest,
had je maar dit of dat gezegd...
Maar het verandert niets meer...
Mijn lichaam en geest is op.
Kan niet meer vechten...
Daarom zei ik het stopt.
Het stopt hier kan niet meer verder...
Met pijn in mijn hart laat ik je los.
Sorry het spijt me maar kan het niet...
Heb het geprobeerd keer op keer.
Heb altijd hoop gehouden,
maar nu niet meer...
Bijna elf jaar lang gevochten,
totdat ik er bijna letterijk bij neer viel.
Jeetje zeg wat doet dit pijn.
Het enigste wat ik nu even wil,
is alleen zijn,
Alleen zijn met mijn verdriet...
Reacties op dit gedicht
| anne(22): | Donderdag, januari 17, 2013 20:27 |
| Die relaties die over gaan door niets, maar gewoon omdat er niets meer is, is vaak nog het moeilijkst.. Volg je hart, hoe verdrietig ook.. Sterkte Liefs anne |
|
| karinvangelder: | Donderdag, januari 17, 2013 10:49 |
| het gaat niet altijd zo je wilt Angela . misschien is het beter zo ? sterkte he x Karin | |
| gedichtenmeisje: | Donderdag, januari 17, 2013 10:31 |
| knuffel ... Verdrietig geschreven! sterkte! Groetjes Raissa |
|
| bryan1985: | Donderdag, januari 17, 2013 06:24 |
| (K) | |
| windwhisper: | Donderdag, januari 17, 2013 05:51 |
| wat verdrietig sterkte warme groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: angela1987 | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2013 | ||
| Thema's: | ||