Dat hij haar dan niet gelooft, niet serieus neemt, is zijn verstand. De woede is begrijpelijk, waarheid is lachwekkend en pijnlijk, tegelijkertijd. Hij hoeft haar niets te zeggen. Gewoon doorlopen, laat maar razen. Als het uit de hand loopt pakt de politie haar wel op. Hij zoekt geen problemen.

Thuisgekomen malen de scheldwoorden door zijn hoofd. Is hij echt zo'n mierenneuker? Zouden de wolven hem nog steeds niet levend lusten? Is hij verdwaald als een koe in het bos? Regels, regels, regels, niemand zou gedwongen moeten worden om naar zijn werk te gaan. We leven in een vrije maatschappij en nog dwingen we twaalfjarigen in de klas te zitten.

De jaren van onderdrukking zijn voorbij. Wederzijds respect is terug. Hij daagt iedereen uit 'iets' met taal te doen, het tot een kunst te verheffen. Te shockeren en te verbazen! Laat haar woorden maar huilen, geef de straatkatten te eten.

Hij heeft wat te zeggen.

Het beste is daar waar de spanning zit, ik er ook iets aan heb. Zwart op wit bijvoorbeeld later ook in een tijdschrijft. In de toekomst is er geen verschil. Het gaat om schrijven. Lezen, leren en laten zien waar het over gaat.

Respecteer vrijheid, gebruik elkaar ten goede, laat de ander weten dat je hem of haar ziet. Ook al is diegene boos, bang, verdrietig of verliefd. Het verlies zit in het dwingen. Bij hem mag alles op papier. Als het maar 'iets' met me doet.

Daarom, beste vrouw en beste man van de straat, bestaat 'Het Vrije Woord' vandaag. In zijn hoop op rechtvaardigheid, een beter leven.

Omdat hij graag open en eerlijk wil zijn en zij ook, omdat censuur nog steeds bestaat.