In je rusthuis
Je lacht niet meer
je huilt niet meer
doelloos voor je uit te staren
geen besef van waar je bent
amper wetend
dat je nog leeft …
De ooit zo sterke vrouw
is veranderd …
in een weerloze
kwetsbare persoon
waar haar leven eigenlijk
voorbij is …
Niet meer alleen kunnen wonen
zit je je tijd te verspillen
in een ander huis …
een rusthuis
de laatste plek die jij nog zal kennen …
Vertrouwde mensen
zie je heel af en toe nog ééns
maar …
dat is niet genoeg!
jou leven is voorbij …
Straks
herken je hen niet meer …
weet je niet meer
wie ze zijn …
je laat er ook geen traan voor
want je weet het zelf niet!
Zo zijn jou dagen geteld …
en wacht je langzaam …
op de dood …
*dit gedicht heb ik geschreven over één van mijn oma's toen ze nog in een rusthuis zat (ondertussen is ze overleden) *
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Donderdag, februari 07, 2013 19:12 |
| ook die periode heeft een bedoeling en is geen verspilde tijd... de ziel leert tot het eind... :) | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, februari 07, 2013 16:07 |
| MET TEUN EENS MOOI SCHRIJVEN!x |
|
| teun hoek: | Donderdag, februari 07, 2013 13:20 |
| de triestheid van niet meer weten. Vooral voor de familie een zware zaak. Er zijn de 2 vormen.... blijde dementie....angstige dementie. h. gr. teun |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2013 | ||
| Thema's: | ||