zwijgend moment
zwijgend moment dat in rust
de aarde vindt gij koestert hoop
terwijl het leien dak het water
beregent met schellen vol
vreemde tonen
hoezeer het lijden wordt bemint
in de vrucht van het bestaan maakt de dood
schetsen en graveert de lijnen
in onze hand
mijn stoel mijn liefste ons bed maar
ook de tafel die ons scheidt is van hout
ontbonden waarvan het is gemaakt , inherent
aan dit leven ontvouw ik de twijfel in
jouw stem
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Dinsdag, april 23, 2013 23:05 |
| zwijgende taal luid sprekend gelezen en mooi bevonden knufliefs hilde |
|
| trucker klaas: | Zondag, april 14, 2013 14:38 |
| ik zeg niks ..... behalve ;prachtig :) |
|
| teun hoek: | Zondag, april 14, 2013 14:17 |
| Zwijgend denken na vele jaren ? h. gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 14 april 2013 | ||
| Thema's: | ||