Ik schuil stiekem onder mijn steen
Veilig en vrij van ieders blik
Hier sta ik dan zo angstig en alleen
Stiekem zodat niemand van mij schrikt

Ik word gehaat als een harige spin
Men spuwt mij weg door mijn afschuwelijke staart
Waarmee ik als ik gestraft word giftig steek
En schuil ik weer stiekem onder mijn steen
Ver weg van de wervelende wereld

Soms is er iemand, die mijn staart niet vreest
En schuilt in mij de angst om te steken
En steeds gebeurt dit keer op keer
Vergiftig ik mezelf om te wreken

Mijn harnas is doorboord
Mijn pootjes paraderen niet meer
En grijp nu alle kansen aan om te genezen
Dit keer schuil ik niet meer stiekem onder die steen
Mijn staart hangt slap naar beneden geveerd.
Men zegt accepteer en laat los want je bent het waard
Maar hoe doe je dat, als je dit nooit hebt geleerd?
Wat is een schorpioen zonder een sierlijke staande staart?