tot de laatste rit
tot de laatste rit
de stier zijgt languit op z'n zij
wil bakken in de zon
z'n krachten geïnsemineerd
dit is zijn eindstation
allenig in aparte wei
geen aanspraak geen gevrij
de dikbil in het gras ernaast
oogt noch droef noch blij
draagt lijdzaam jaar na jaar de last
van zijn vruchtbaar zaad
het eindprodukt te kolossaal
zodat 't niet natuurlijk gaat
met forse rits getooid
tot aan de volgende rit
ach 't is mijn lot ik zing het uit
tot aan de laatste zit
6 mei 2013
wr
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, mei 07, 2013 00:43 |
| Ocharme, de stier zijn levensvreugde afgebot! De dolle pret, in de lente de meiden achterna te lopen! Liefs, Jacky |
|
| liesjequilt: | Maandag, mei 06, 2013 22:09 |
| Ik was een keer aan het kijken bij een inseminatie, zeg die man ga eens voor die koe staan en na afloop zag je die tranen in zijn ogen . . hij mist de stier! gr. Liesbeth |
|
| Quicksilver: | Maandag, mei 06, 2013 21:42 |
| vind het sneu voor de stieren, nooit geen gevrij meer in de wei met dikbillen:) is zo onnatuurlijk gebeuren de KI warme groets |
|
| Mamke: | Maandag, mei 06, 2013 12:49 |
| :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: wervelende regenboog |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||