Ik en mijn stad,zonder jou

De tegen de oranje opkomende zon zwaar aangezette stad

leeft - gloeit althans een vurige gloed langs de randen

van haar silhouet, waarin geen rechte lijnen overleven.

Erin, door de donkere straten, is het belangrijk

koers te houden, niet zich door de het natuurlijke,

het gebogene, het onvoorspelbare te laten leiden.

We komen altijd waar we zijn als we dat maar doen.

De onderlip tussen de tanden geklemd, bijt niet te hard,

de handen steeds tot vuisten gemaakt, de ogen streng

geopend, niet te ver, dat zou verbazing doen vermoeden,

En de passen afgemeten aan een haalbaar aantal regels!

Laat ons niets aan het toeval overlaten dat we verborgen

kunnen houden, laat ons het zout van redeneringen zijn.

(En ik kijk rond, maar zie je niet ... - helaas)

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

*l@eTiTi@**:	Dinsdag, mei 07, 2013 22:58
speciaal mooi omschreven... maar nog eens waar :)

M-Rose:	Dinsdag, mei 07, 2013 15:28
ik kijk in het rond of juist ni de stad de zee of enkel het bad DAS ook een heerlijk ritueel liefs M

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 07 mei 2013
Thema's: [Bewondering] [Filosofie]