een meisje van dertien

Een meisje van dertien.

Zij was dertien en ik twintig

en ik wist niet wat ik zocht.

Maar toen ze dicht tegen me aan kroop, wist ik wel dat het niet mocht.

Knuffelen werd plots iets anders, toen ben ik tè ver gegaan. Maar ze wilde niet meer stoppen en wilde zelfs nog verder gaan. Niemand zou er iets van merken, Ze wilde later trouwen gaan. Dat was voor mij niet te verwerken en ik liet haar in haar eentje staan. Ik vluchtte naar de koude, buiten, daar kwam ik weer iets tot rust. Maar ze kwam me nagelopen en heeft mijn schuld toen weggekust. Ik was getrouwd en echt de weg kwijt. Ze was zo jong, maar ook zo wijs. Wat ze gaf was onvoorwaardelijk en ze keek niet naar de prijs. Niemand heeft het ooit geweten: Zij haar jeugd, ik mijn gezin. Maar we wisten van ons tweeën, daar komt niemand tussen in. Drie jaar lang bleef dat zo doorgaan, tot ze me iets zeggen wou. Ze had een jongen leren kennen,”maar ”zei ze:” ik hou van jou!” Ze zat vast in een dilemma, wat is goed en wat is fout? Kan je voor een ander kiezen als je echt van iemand houdt? Ik was getuige toen ze trouwde en ze kreeg kinderen zoals dat gaat. Maar ze werd nooit echt gelukkig, we hebben heel wat afgepraat. Door alles heen bleven we maatjes en spraken vaak tot in de nacht. Ze kon niet praten met haar partner, dat stuk werd van mij verwacht. Zo bleven twee getrouwde mensen
wat liefde zoeken bij elkaar. Misschien niet iets dat je zou wensen, maar wat je voelt is altijd waar. Toen ik ging scheiden werd ze razend. Koos voor mezelf uiteindelijk, toch. En toen ik vrij was, heel verbazend, voelde zij dat als bedrog. We zijn nu allebei gescheiden en zij woont in Amerika. Ik woon alleen hier in de polder, misschien dat ik er ook heen ga. Na dertig jaar kwam ik haar tegen, hier op vakantie in ons land. We hebben onbeschaamd geknuffeld en liepen uren hand in hand. Toen ik vroeg: kan je vergeven? Ben ik toen niet te ver gegaan? Zei ze: nee, mijn allerliefste, ‘k vroeg toch zelf om door te gaan. ’t Was voor beiden een verassing. Wonderlijk zoals dat gaat. Geen verwijten en geen trauma’s, zoals dat in de boeken staat. De wet die maakt een mens tot zondaar, ‘t leven zelf dat doet dat niet. Het is de wet die men u leerde, als u mij nu als zondaar ziet. Realiteit dat schept verplichting en maakt het leven tot een feit. Maar echte liefde wijst geen richting, het is die hand die jou dan leidt. En als je weet dat liefde echt is, dan maakt het niet uit wat men zegt. Het kan niet stuk, ondanks het oordeel, verboden liefde is soms echt. Empty-hands

Geschreven door

empty-hands

Reacties op dit gedicht

empty-hands vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Hans Winter:	Maandag, mei 13, 2013 19:55
zo vindt er de strikt verwoorde wet ter bescherming hopelijk nooit zonder mededogen hoe het recht het beste terecht door kan komen. groetje voor je integere tekst, hans

entropy:	Vrijdag, mei 10, 2013 19:43
Wow! Wat mooi! En echt gebeurd??

Elsx:	Vrijdag, mei 10, 2013 09:54
Echt mooi,!

Over dit gedicht

Auteur: empty-hands
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 09 mei 2013
Thema's: [Vroeger/Herinneri] [Relatie] [Liefde]