ik hoor het aan je stem
en zie het aan je gesloten ogen
die de opgespaarde tranen willen tegenhouden
het woord liefde heb je begraven
onder de grond
daar waar de wormen niet meer ademen
donker en diep genoeg om te vergeten
dat het ooit een deel van je leven was
keer op keer opnieuw
omhelsd door doornstruiken
die hard genoeg prikten
om littekens achter te laten
het bloed uit je lichaam stroomde langzaam weg
het druppelde emoties neer op straat
je wilde jezelf ontlasten van die zware gedachten
maar de leegte nam de leiding over
en kon de honger niet stillen
naar de schittering die je bent kwijtgeraakt
samen met je glimlach
die je hebt weggegeven
aan glansloze gezichten
die de waarde niet kenden van een goed hart
zoveel warmte kado gegeven aan ijskoningen
wiens oprechtheid bevroren bleef
teveel sprookjes gelezen toen je jong was
om te blijven geloven in happy endings
maar de constante worsteling naar geborgenheid
bleef terugkomen
als een plaag die geen genade kent
kapotte knieen verraden
alle keren dat je neerknielde
tot de hemel
en de engelen smeekte om een paar vleugels
om weg te vliegen
ver boven alle roze wolken
die luchtspiegelingen bleken te zijn
en het hart te verbuigen tot de gedaante van een donzen
veer
omdat je soms niet wilt kunnen voelen hoe zwaar het is
om een hart te dragen