De Rots
Enkel en alleen,
Liep ik daar,
Eenzaam,
Dwalend door het woud.
Enkel en alleen,
Ik ben het huis uitgegooid,
Volgens moeder,
Was ik stout.
Enkel en alleen,
Sta ik daar,
Tegen een steen,
Een grote rots.
Enkel en alleen,
Zak ik zachtjes weg,
Het is al nacht.
Wat niet verdwijnt,
Is mijn Heer, mijn Rots.
Liep ik daar,
Eenzaam,
Dwalend door het woud.
Enkel en alleen,
Ik ben het huis uitgegooid,
Volgens moeder,
Was ik stout.
Enkel en alleen,
Sta ik daar,
Tegen een steen,
Een grote rots.
Enkel en alleen,
Zak ik zachtjes weg,
Het is al nacht.
Wat niet verdwijnt,
Is mijn Heer, mijn Rots.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, juni 10, 2013 20:41 |
| moge die rots uiteindelijk eens de hoeksteen worden van je van heinde en verre van vroeger uit huis. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: StrengthByWolf | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2013 | ||
| Thema's: | ||