Vechten
Ik hou dit niet langer vol.
Elke dag weer, dit gevecht.
Geen gevecht met geweld.
Maar een gevecht om eten.
Elke keer weer die pijn na een hap.
Die pijn van een extra kcal in m'n buik.
Een kcal die er niet hoort te zijn.
Ik hou de moet er in.
Die kcal gaat er wel weer af.
Ik zal perfect dun worden.
Dat is mijn streven, mijn doel.
Dit gevecht zal ooit stoppen.
Dit gevecht is zinloos.
Je kan niet vechten tegen jezelf.
Je kan niet vechten tegen je vriendin.
Die eigenlijk een vijand is.
Ik stop met dit gevecht.
Ik zal leren leven met de ziekte anorexia.
De ziekte die mijn leven over hoop heeft gegooid.
De ziekte die ik altijd steun.
Elke dag weer, dit gevecht.
Geen gevecht met geweld.
Maar een gevecht om eten.
Elke keer weer die pijn na een hap.
Die pijn van een extra kcal in m'n buik.
Een kcal die er niet hoort te zijn.
Ik hou de moet er in.
Die kcal gaat er wel weer af.
Ik zal perfect dun worden.
Dat is mijn streven, mijn doel.
Dit gevecht zal ooit stoppen.
Dit gevecht is zinloos.
Je kan niet vechten tegen jezelf.
Je kan niet vechten tegen je vriendin.
Die eigenlijk een vijand is.
Ik stop met dit gevecht.
Ik zal leren leven met de ziekte anorexia.
De ziekte die mijn leven over hoop heeft gegooid.
De ziekte die ik altijd steun.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, juli 05, 2013 19:32 |
| misschien vind je om te beginnen je vrede in wat anders dan eten, wellicht zijn het de zon en de wind op een zomaar mooie dag als morgen die even onbezorgd je laten gaan beproeven in een verder zo te zien goed bestaan. groetje voor je moeilijke twijfelstrijd, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Belieberxannechien | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 05 juli 2013 | ||
| Thema's: | ||