Gisteren waren ze weer bij elkaar.
Bezorgd en bekommerd om haar.
Niemand wist wat een kracht het gaf.
Aan die moeder van veraf.
ze zag hun gezichten
de grote pijn verlichten.
Welke ze jaren droeg
zonder dat ze erover klaagde.
De kinderen gaven haar de hand
die haar weg trokke van de kant.
Welke onmenselijk diep was
en niet voor haar bestemd was.
Als een team doen ze verder,
want het leven schenkt slechts
één kostbare moeder
door niemand te vervangen.
(Speciaal opgedragen aan mijn schoonmoeder en mijn vrouw, die altijd een moeder waren voor hun kinderen. Moekske en Mieke ik mis jullie beiden.)