De Zee.

Onpeilbaar in haar
kracht en diepte
levensadem van mens en dier.
Helend waar
dorheid weg wil banen
ontstellend zacht, onstuimig fier.

Begrensde lijn
van staan en drijven
zo rusteloos in eb en vloed
immer bewegend
altijd anders
water dat heel het welzijn voedt.

Beheerst en kalm
om in te spelen
dan plots onstuimig vol gevaar
levensbedreigend
’t al verwoestend
wisselend hier en dan weer daar.

Vol glans als
’t maanlicht neergestreken
een zilvergloed , rimpelloos vlak
drukt op het wiegen
van haar adem
waarin groots al haar weelde stak.

Haar oppervlak
bedekt haar rijkdom
de visstand , zo gevarieerd
haar schoonheid
van vele koralen
’t herstelvermogen dat presteert.

Doch ook verborgen
in haar diepte
al wat gestrand is in haar kracht
wrakken en levens
gouden plakkaten
veel leed dat nimmer wordt verzacht.
th