Tranen van verdriet.
Zielig zijn wil ik helemaal niet. Toch heb ik heel erg veel verdriet.
De tranen blijven maar komen.
Ik voel ze steeds weer langs mijn wangen stromen.
Eerst die erge ontsteking. Nu steekt daarbij ook nog eens weer de conversie de kop op. Daardoor is nu ook nog het praten een flop.
Het lijkt wel of opknappen gewoon niet mag.
Wat we zien is achteruitgang elke dag.
Normaal kan ik zo goed vechten, maar ik ben zo moe.
Toch wil ik niet weer naar die diepe put toe.
Maar even rust tijdens het gevecht kan toch denk ik geen kwaad?
Als je het tenminste toch niet te lang bij rusten laat?
Nu eerst even rust nemen, en op krachten komen.
En dan weer een weg gaan zoeken, om weer vooruitgang te boeken.
Ik hoop dat ik snel ook wel weer goede dingen ga zien in het leven.
Want het idee dat het blijft zoals het nu is, alleen maar op bed kunnen liggen en bijna niet meer kunnen praten, dat doet me beven.
Ik kan niet leven met hoe het nu met me gaat. Dus ik zal er zodra ik toestemming heb van de arts, er weer tegen aan moeten zo goed en zo kwaad. Ik ben veel te jong om dit leven te accepteren. Ik wil echt als het kan door middel van revalidatie als mijn gezondheid het toelaat weer veel proberen opnieuw te leren.
De tranen blijven maar komen.
Ik voel ze steeds weer langs mijn wangen stromen.
Eerst die erge ontsteking. Nu steekt daarbij ook nog eens weer de conversie de kop op. Daardoor is nu ook nog het praten een flop.
Het lijkt wel of opknappen gewoon niet mag.
Wat we zien is achteruitgang elke dag.
Normaal kan ik zo goed vechten, maar ik ben zo moe.
Toch wil ik niet weer naar die diepe put toe.
Maar even rust tijdens het gevecht kan toch denk ik geen kwaad?
Als je het tenminste toch niet te lang bij rusten laat?
Nu eerst even rust nemen, en op krachten komen.
En dan weer een weg gaan zoeken, om weer vooruitgang te boeken.
Ik hoop dat ik snel ook wel weer goede dingen ga zien in het leven.
Want het idee dat het blijft zoals het nu is, alleen maar op bed kunnen liggen en bijna niet meer kunnen praten, dat doet me beven.
Ik kan niet leven met hoe het nu met me gaat. Dus ik zal er zodra ik toestemming heb van de arts, er weer tegen aan moeten zo goed en zo kwaad. Ik ben veel te jong om dit leven te accepteren. Ik wil echt als het kan door middel van revalidatie als mijn gezondheid het toelaat weer veel proberen opnieuw te leren.
Reacties op dit gedicht
| september: | Woensdag, oktober 09, 2013 00:49 |
| Ik wens je ook veel beterschap en liefs. Goed geschreven. | |
| karinvangelder: | Dinsdag, oktober 08, 2013 11:59 |
| wat kan ik meer doen dan je veel sterkte wensen ! liefs x Karin | |
| Lola..: | Dinsdag, oktober 08, 2013 11:24 |
| Veel beterschap! Mooi geschreven. | |
| windwhisper: | Dinsdag, oktober 08, 2013 08:25 |
| ik wens je vanuit mijn hart heel veel beterschap, hopelijk gaan je wensen in vervulling er over schrijven, zal ook wat opluchting geven lieve groet Cobie kuzzz ( dat is een Haagse knuffel) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mijn gedachten in gedichtvorm | 
|
|
| Gecontroleerd door: redactie | ||
| Gepubliceerd op: 08 oktober 2013 | ||
| Thema's: | ||