Na bijna 7 weken mag ik weer naar huis toe gaan,
de opname heeft me rust en tijd gegeven,
een coconnetje was het veilige bestaan,
maar nu moeten we terug naar het echte leven!
Terug een wereld vol ellende en pijn,
toch zal geluk er ook weer komen,
ik wil er weer voor de volle 100% zijn,
en weer leren positief dromen.
Geen mens had ooit gedacht,
dat ik in de psychiatrie zou belanden,
toch heel onverwacht,
kreeg ik plots teveel om handen!
Fysiek was ik totaal leeg,
mentaal volledig gekraakt,
was niet meer als een voetveeg,
maar hier ben ik alweer door geraakt.
En weet je de psychiatrie is zo erg nog niet,
zeker niet als het over een crisis gaat,
je lost een deel van je verdriet,
en beseft dat je er eigenlijk nooit alleen voor staat!
We gaan er weer voor,
met dank aan de verpleging en de vrienden die ik heb leren kennen op deze plek,
we komen er samen door,
en ook jullie verlaten op een dag deze veilige stek.
Ik ben dankbaar voor het bestaan,
dankbaar voor wat ik heb geleerd,
en we zullen weer strijden gaan,
maar veel beter verweerd!!!