Ikzelf ben iemand die de snipers ENORM bewonder, ik zal er nooit een worden door een slechte rug. Dus ik doe het als hobby en begrijp hun manier van doen.

____________________
Uren lag ik reeds te kruipen voor enkele 100 meters.
Door hoog gras van een verdorde droge vlakte,
om bij de perfecte positie te raken waar ik nu lig.
Helemaal alleen, wachtend op een lichte heuvel van een halve meter.
Insecten kruipen over m'n gezicht en handen, ik geef geen kik.
Misschien betekend het dan wel m'n dood.
Want de omgeving waar ik ben, beweegt niet.
Ik moet dringend plassen, maar ik blijf liggen en pis m'n broek vol.
Want ik,
ik geef geen kik.
Ik ben steen, gras, struik, zand.
Ik ben mijn omgeving.
Een zachte wind-streling van 13km/u waait over m'n gezicht.
Ik blijf observeren tot m'n doelwit verschijnt.
Een afstand van 672 meter van hier tot zijn deur om precies te zijn.
Het is hier wel 50 graden in m'n ghillie in een zonnebrand van 31 graden.
Het zweet kietelt m'n gezicht wanneer het druppelt.
De deur gaat open,
hij heeft zich geschoren, heeft z'n trouwring niet aan en lacht gewillig.
Alles zie ik door m'n vizier vanop deze afstand.
Ik pas hem aan, de wind is sterker geworden.
M'n vinger glijd over de trekker, ik controleer m'n lichaam.
Ik adem langzaam en tussen een hartslag,
verlaat een knal mijn loop.
Het projectiel zweeft als het ware in slow motion in mijn visie.
De droge lucht beïnvloed amper haar baan,
tot deze eindigt in een zachte massa en dan plat kletst tegen een betonnen muur.
Ik zie zijn laatste adem uit zijn borst vertrekken.
Ik zie zijn omringenden speuren naar mij.
Maar ik, ik ben hier niet.
Ik was hier nooit.
Vaarwel.
____________________
Anthony willems