Gelegen aan de keukentafel
de keukentafel zet het spoor uit
ik luister naar de aangezetenen
het schuifelen van voeten
contracteert deze bedoening
in een mysterieus orakel
hun handen spreken met vork en luifel
terwijl hun ogen zwijgen over
de lekkernijen die zijn gebiologeerd
in het groen van een waarlijk bestaan
wie kent wie aan deze tafel, al
is het wit van uniform het beslag
op het te droge brood, de eerste spreker
verslikt zich in herinnering en daad
het geklingel van het geklungel tart
de woorden die ze eten in een vervormde
spraak die ik al ontmoette
in de kelders van mijn hart
Reacties op dit gedicht
| wil melker: | Zondag, oktober 20, 2013 17:44 |
| tussen waar en niet waar staat de stem van het orakel.. wij lijken de waarheid te herkennen..maar de stem van ons hart is niet te negeren... liefs.. wil |
|
| windwhisper: | Zondag, oktober 20, 2013 11:34 |
| om over na te denken, pakkend de sfeer lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: redactie | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2013 | ||
| Thema's: | ||