Als het zwart-wit van de regenboog verschijnt,
hebben we het ellenlange, monotone, trieste grijs al ruimschoots doorlopen.
Wanneer de kleuren zijn vervaagd,
van het magenta, indigo en kobaltblauw,
en het diepe liefdesrood schrijnend verdwijnt en
zich samenvoegt in een diep-treurend,
monotoon, eenzaam grijs.
De wereld verzinkt zinderend onder je voeten,
terwijl de lange, hete zomer zachtjes wegdrijft.
Het wegzakken in een verzuchting van droeve herkenning,
wetend dat
je dit keer alles op alles zult zetten
om het omstreden perspectieve grijs
als ook het zwart-wit-inferno van de,
anders zo kleurrijke,
hemelse regenboog
nu voorgoed de deur te wijzen.