Toen ik het zand langs m'n vingers liet glijden,
Wij elkaars blikken gingen mijden,
Toen alles zo ruw voelde,
en ik niet wist wat je bedoelde,

En jij naast mij zit, op afstand maar toch ook weer dichtbij,
en je afwezig langs me heen kijkt, en niet naar mij,

laat ik het zand liggen voor wat het is, en wil ik je hand pakken,
en voor ik de jouwe kan aanraken, pak je mijn hand en laat je hem zakken,

doe dit niet, hoor ik jou zeggen,
je maakt het alleen maar moeilijker voor ons allebei,
ik krijg tranen in m'n ogen
want alleen bij dat zinnetje, kijk je naar mij,

Jouw ogen vertellen mij,
iets anders dan jouw mond doet,
of je het nou wilt of niet,
jouw tranen komen mij tegemoet,

Ik houd mijn handen voor m'n ogen,
korreltjes zand dringen mijn mond binnen,
kon ik de tijd maar terug draaien,
zodat we helemaal opnieuw konden beginnen,

En ergens weet ik dat het niet aan mij ligt,
ookal lijkt het soms makkelijker mezelf de schuld te geven,
want als jij het probleem bent, kan ik er niks aan veranderen,
en zou het bij een tweede kans, toch hetzelfde zijn gebleven,