verdwaalde plukjes
zon
de matheid van de
dag
breekt licht in
donkere stukjes
die samen nog wat
vonken
in verdwaalde
plukjes zon
geen droefheid
maar een doffe
pijn
de uren niet meer
weten
er slechts fysiek te
zijn
ben dwalende in
niemandsland waar
geen arm
de hand op steekt
in groet
men elkaar gewoon
vergeet
zonder enige
impuls
is zelfs geduld
een schone maar
helaas verloren
zaak
het bestaan
is aan het vergaan
als leven niets
meer
aan de ander heeft
te geven
wil melker
26/10/2013
Miss_AngelOfFire: | Zaterdag, oktober 26, 2013 13:38 |
Dit vind ik echt een zeer treffend gedicht. Groetjes, Angel | |
windwhisper: | Zaterdag, oktober 26, 2013 12:52 |
je bent wat somber, dat kan, hebben we allemaal wel eens last van.het is droef gesteld als we allemaal elkaar zouden gaan negeren lieve groet Dikke kus fijn weekend Wil Cobie |
|
teun hoek: | Zaterdag, oktober 26, 2013 09:46 |
dan hopen wij op wegtrekkende wolken en meer zon als groet van en naar ons allen. Fijn weekend Wil. h. gr. teun |
|
Anneke Bakker: | Zaterdag, oktober 26, 2013 09:35 |
De doffe pijn van het leven van de dementerende in niemandsland realistisch omschreven Wil , zo herkenbaar...de pijn treft ook de naaste. Hartelijke groeten Anneke |
|
wytske: | Zaterdag, oktober 26, 2013 06:35 |
droevig, maar rakend weer | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 26 oktober 2013 | ||
Thema's: |