Jaren hebben we elkaar
vast gehouden en gestreeld
en telkens maar
telkens weer ontmoet en verteld,
hoe veel we van elkaar hielden.
Hoe weinig we wilden zonder elkaar
en wat ik me wel niet bezielden.
Is alles dat maakt toch echt waar
voor wat ik voor je voel,
van wat ik wil,
verdronken in deze dromen poel,
waarvoor ik verlangend vol voor gil.
En jij met je mooie glimlach
en wij met onze mooie dromen
Is het mooiste wat ik zag,
maar verdwenen zoals ze komen.
smachtend naar je bestaan,
is wat mij verteerd...
smachtend naar je aanraking,
is wat mij werd beweerd...
ik zal niet moeten dromen,
ik zal niet moeten geloven,
ik zou niet eens in de buurt moeten komen,
maar de dingen die je me hebt beloven
Laat me meer geloven dat realiteit,
Hebt me meer pijn gedaan dat ik dacht.
Jij was voor mij een heerlijke feit,
geen enkel geluk die mij met genade verzacht.
hoop en geloof timmeren me kapot,
zonder zelf op te kunnen geven
door mijn eigen droom genot...
en toch maar moeten door blijven leven

{...op de hoop dat je werkelijk bestaat...}