Jaren heb ik nachten gehuild,
puur om eenzaamheid...
jaren heb ik realiteit met dromen geruild,
puur om eenzaamheid...
jaren had ik mezelf opgesloten gehouden,
puur om eenzaamheid...
die jaren stiekem dicht gehouden,
puur om de verschrikking...
Want niemand die me vast hield,
niemand die me gaf wat ik nodig had.
waarschijnlijk niemand die het volhield
met hoe diep ik in mijn eigen problemen zat.
maar niemand die mij hielp,
ondanks de stille nachten...
maar niemand die mijn problemen verlichte,
waar ik altijd zo op kon wachten...

maar nu niet meer...
nu is alles anders.
het doet niet zeer om alleen te zijn,
want vele stappen doe ik met meerdere.
goeie vrienden en hechte banden,
doen mij lopen naar de toekomst.
langs de scherpe en pijnlijke randen,
wachtend voor onze samenkomst...

Want waar ik nog op wacht,
ergens in de buurt en in mijn hart,
hoor ik hem lopen van ver heel zacht,
wacht ik al lang vol met afwachting en smart

{...hij die mijn dromen nooit verliet...}