Sprookje
De doorn van haar roos
prikt haar slapende hand,
wit als sneeuw ligt ze
met glazen muiltjes
in de glazen kist.
Ze tikt als dood
de uren weg langs haar
bloedrode kapmantel,
het mandje rot weg in de
stilte van de eeuwigheid.
Geen fee weet raad,
tranen stromen langs
ontroostbare wangen,
de heks lacht om wat lijkt
een onuitwisbare dood.
Maar er is nog
die ene kus.
prikt haar slapende hand,
wit als sneeuw ligt ze
met glazen muiltjes
in de glazen kist.
Ze tikt als dood
de uren weg langs haar
bloedrode kapmantel,
het mandje rot weg in de
stilte van de eeuwigheid.
Geen fee weet raad,
tranen stromen langs
ontroostbare wangen,
de heks lacht om wat lijkt
een onuitwisbare dood.
Maar er is nog
die ene kus.
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Vrijdag, november 22, 2013 23:05 |
| Leedvermaak, kwalijke zaak. Deze gedachte krijg ik hierbij. De prins op het witte paard is het wachten waard. Warme groet. | |
| Hans Winter: | Vrijdag, november 22, 2013 21:14 |
| de grootser dan elke tover opgenomen kus helpt je warempel zelfs uit de mooiste droom tot oog in oog zo gul zo goed toe. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Miss_AngelOfFire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2013 | ||
| Thema's: | ||