Balans
Die laatste dag, dat je werkte
de spullen die je wilde opruimen
de mailbox die je leegmaakte
de mensen die je nog eenmaal groette
Die dag kwam was als ooit de eerste
toen je onwennig in een klein kantoor
alles nog met pen en papier deed
je de jongste onder je collega’s was
Daartussen ligt die lange reeks
van blocnotes, volgeschreven agenda’s
vergaderingen, besprekingen, dienstreizen
melige vrijdagmiddagen, vroeg opstaan
Vaak moe naar huis gaan, soms succes
iets willen, iets bereiken, soms ook
bijna bezwijken, het werkend leven
van een mens in een welvaartsstaat
En dan lever je de sleutel in,
de deur die je zo vaak opende
valt achter je in het slot
‘we zien elkaar nog wel’, roep je!
de spullen die je wilde opruimen
de mailbox die je leegmaakte
de mensen die je nog eenmaal groette
Die dag kwam was als ooit de eerste
toen je onwennig in een klein kantoor
alles nog met pen en papier deed
je de jongste onder je collega’s was
Daartussen ligt die lange reeks
van blocnotes, volgeschreven agenda’s
vergaderingen, besprekingen, dienstreizen
melige vrijdagmiddagen, vroeg opstaan
Vaak moe naar huis gaan, soms succes
iets willen, iets bereiken, soms ook
bijna bezwijken, het werkend leven
van een mens in een welvaartsstaat
En dan lever je de sleutel in,
de deur die je zo vaak opende
valt achter je in het slot
‘we zien elkaar nog wel’, roep je!
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Zondag, december 01, 2013 20:10 |
| Herkenbaar. Onbalans als bezieling in werkzaamheden verdwijnt lees ik hierin. | |
| wervelende regenboog: | Zondag, december 01, 2013 18:36 |
| onwennig in het begin je mist ze nog wel maar door de tijd krijg je een ander leven heerlijk vrij :) herkenbaar en goed verwoord! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jose van Rosmalen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 01 december 2013 | ||
| Thema's: | ||