Wachtkamer
muren houden adem in
hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht
men noemt het schaduw
maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte
de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven
gevangen in versteende spieren, geknoopte magen
iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep
aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende zuilen
tijd duwt geduld opzij
hartslag belichaamt het tikken fijnbesnaard
als klopjes op een dichte deur, die ieder aanstaart
eeuwen gaan blind voorbij
hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht
men noemt het schaduw
maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte
de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven
gevangen in versteende spieren, geknoopte magen
iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep
aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende zuilen
tijd duwt geduld opzij
hartslag belichaamt het tikken fijnbesnaard
als klopjes op een dichte deur, die ieder aanstaart
eeuwen gaan blind voorbij
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Zaterdag, december 14, 2013 16:45 |
| in beklemming gelezen, mooi verwoord. H.Groet, John |
|
| teun hoek: | Zaterdag, december 14, 2013 16:44 |
| er zijn wat wachtenden voor ons. h. gr. th | |
| mima: | Zaterdag, december 14, 2013 16:03 |
| ik proef er mystiek in.. heel mooiverwoord. Het leven als wachtkamer zien is een geslaagd metafoor:) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 14 december 2013 | ||
| Thema's: | ||