Welk mens had dat ooit gedacht
Persoonlijk was dit niet verwacht
Nog steeds niet de sneeuw waarop ik wacht
En de dagen zijn toch bitter en koud
Ik mis de twee dochters van wie ik houd
Wacht op die dagen waarop ik ze aanschouwd
Zo komt het jaar en gaat deze emotieloos voorbij
Drijven de wisselende emoties als wolken nabij
Mijn hart in de klauwen van een mythische harpij
Het leed van een weggevallen ouder en het kind
Het gemis zijn gedwongen weg in dit leven vindt
Geen berouw, geen waarheid, niet vergeten, maar immer bemind
Voor mijn twee weggenomen dochters,
Papa