gedicht: met vallen en opstaan
gedicht: met vallen en opstaan
het ene moment kan ik het aan
het andere moment niet
ik val dan in een zwart gat
en kom er niet meer uit.
ben bezig met een strijd
maar het wordt elke dag sterker
kan nog geen uitweg vinden
Mijn hoofd zit vol
ben gebroken
heb te veel last van spanningen
mijn vriend geeft mij hoop
door hem ben ik af en toe blij
maar diep in mijn hart
voel ik de pijn.
Ik zoek de goede weg
die ik kan gaan
zonder die spanningen
Mijn vriend is mijn redding
zonder hem red ik het niet.
Reacties op dit gedicht
| karinvangelder: | Vrijdag, februari 07, 2014 22:59 |
| hoe moeilijk ook Ilse blijf hopen op de goede oplossing ! liefs x Karin |
|
| september: | Vrijdag, februari 07, 2014 18:56 |
| Gelukkig is er je vriend Ilse en kun je hier ook van je afschrijven. Je hebt het goed omschreven. Acceptatie en rust en ruimte wens ik je toe. Liefs | |
| wervelende regenboog: | Vrijdag, februari 07, 2014 18:52 |
| ben het met Teun eens als je niet accepteert blijft het woekeren succes en vergeet je eigen kracht niet aan te wenden...:) h.gr. wr |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, februari 07, 2014 18:27 |
| jahoor je redt het ook alleen je bent sterk genoeg!!! |
|
| teun hoek: | Vrijdag, februari 07, 2014 17:49 |
| Ilse , los laten en accepteren is de snelste verbetering. Wens je veel kracht toe. h. gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: ILse Bruintjes |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2014 | ||
| Thema's: | ||