de uitgeschilderde rots
in hoop verzucht verzet ik mijn
schreden en inhaleer het offer
dat mijn adem draagt op waarden
van gekrenkt papier, het heden lijkt
voortvluchtig als de tijd mijn
smeken vertraagt
ik zoek in de uren van droge
prielen en graaf het refrein
in het gras van donker aarde terwijl
de einder vlucht op het teken
van de ondergaande zon
het kluchtig inzicht grijnst aan de
zolen van mijn voeten, deze tred
verlegt het spoor in onnavolgbare
zinnen, het spel van man en vrouw
tracht de eenzaamheid te verwelven
in de uitgeschilderde rots van mijn
diepste gedachten
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Maandag, maart 03, 2014 08:54 |
| ik klim even op die rots in jou gedachten...... met wat hoogtevrees graag gelezen kusliefs--hiljaa |
|
| John Kroos: | Maandag, maart 03, 2014 00:19 |
| Mooi tragisch verwoord schrijven. Vooral de derde en vierde zin van de eerste strofe zijn prachtig gevonden. Zoals altijd heb ik je graag gelezen. Warme groet, John |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2014 | ||
| Thema's: | ||