Zijn plaats was immer in
het lommerrijke grensgebied
tussen het schreiend vrouwvolk
en de graver met de schop

zijn schoffel groef de kuilen niet
de rijf droogde de tranen niet
en nimmer blakerde de zon hem
het fronszweet van de kop

en hij verbeidde niet de tijd
gelijk de delver placht te doen
met mijmeringen en besef
dat God het al beheert

maar nergens schoot de prikstruik op
of daar kwam alras aangesneld
de wieder met de schoffelkling
die duivelskruid doorscheert

De mens heeft in haar Doodsontzag
slechts oog voor fraaie tombepracht
en heft in deernis schouders op
bij kindergraf of moeder

Maar hij die opvalt door datgeen
wat juist door hem er niet meer is
is waarlijk in zijn ned'righeid
een dienaar van de Hoeder