parels
Er spijt iets uit mijn handen
dat aan stukken breekt.
Terwijl mijn broze vingers wachten
en 'k uit je ogen weet dat jij het bent.
Ik zal, ik zal de scherven zelf opruimen.
't is als ge weet
dat ik met mijn gedachten
je tranen één voor één
tot parels kan vergafen
en in mijn bekerhanden houd
waarin het licht zo wit is
dat wij, dat wij
nauwelijks durven kijken..
dat aan stukken breekt.
Terwijl mijn broze vingers wachten
en 'k uit je ogen weet dat jij het bent.
Ik zal, ik zal de scherven zelf opruimen.
't is als ge weet
dat ik met mijn gedachten
je tranen één voor één
tot parels kan vergafen
en in mijn bekerhanden houd
waarin het licht zo wit is
dat wij, dat wij
nauwelijks durven kijken..
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, maart 16, 2014 19:43 |
| Heel mooi :) | |
| Dirk Hermans: | Zaterdag, maart 15, 2014 22:04 |
| voor alle tijden kan deze ode zijn en gevormd zijn het is met wijsheid weergeven | |
| teun hoek: | Zaterdag, maart 15, 2014 19:35 |
| een belgische ode aan de liefde . h. gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: luc de mey | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2014 | ||
| Thema's: | ||