moeder,
vol vooroordelen,
racist op gezondheidsvlak
en toch is ze verpleegster,
denkt dat ze mensenkennis heeft
dat ze mij zo goed kent,
brulde altijd tegen me
zelfs voor het minste
maar wast haar handen altijd in onschuld,
voelt zich zo machtig
als vader niet thuis is...
vader,
zwaait de scepter,
lijkt voor iedereen
een geweldig mens,
als vakbondssecretaris
heeft hij veel aanzien...
ik weet beter,
vergelijkt constant vroeger met nu
en weigert te aanvaarden dat tijden,
de maatschappij en ook ik verander,
zet me voor schut bij vrienden
gooit ze de deur uit als ze hem niet aanstaan
en daar moet ik me maar bij neerleggen...