Er was eens een wijs man die vertelde :
« Aan wie men lelijk vindt, of niet graag mag
zal men altijd volgende clichés vermelden :
Je hebt mooie ogen en een schitterende lach. »
Ik heb daarom pen en papier genomen
Op zoek naar waarom ik jou beschouw als vriendin.
Ik ben wel tot duizend redenen gekomen
Ik schrijf er nu een aantal, met een rijmpje erin
Je liefde voor strips, je speelsheid
En dat je « One » van U2 steeds beter vindt
Je stem, je (beetje) onvolwassenheid
Dat ik mij bij jou nog mag gedragen als een kind :-)
Dat ik met je praten kan, zo losjes
Alsof ik je al heel mijn leven ken
Hoe de onderwerpen komen dan, bij bosjes
Zoveel dat ik er ‘s morgens de helft van vergeten ben
Dat, als de moed me in de schoenen zinkt
Je d’r bent met je knuffels – ze mochten zelfs nog steviger zijn
Dat je, net als ik, graag een Palmpje drinkt
Je kleurenwiesklasse, je nieuwe pull, je knuffelkonijn
Da’s trouwens nog iets waar ik wakker voor blijf :
De manier waarop je ‘konijn’ zegt, of ‘stikkapot’
Je SMS’jes, zelfs ‘s morgens om halfvijf
De zetel, de muziek en de cola op je kot.
Die blonde dingen in je haar,
« mesjen » of hoe schrijf je het
En vanavond dat lieve foontje, zomaar
Ondanks je krappe studentenbudget
Het feit dat je Arwen bent
Zonder je onsterfelijkheid op te geven
Je buikje en je schrijftalent
En dat je in mij een beetje Aragorn doet leven :-)
Zo zijn er nog wat ditjes en datjes
Waarom je mij gelukkig maakt, en blij
En er zijn nog wel van-alles-watjes
Waarom het leven zoveel leuker is met jou erbij
Maar weet je wat ik nog het meeste apprecieer ?
(Nee, niet je ogen en je glimlach :-))
Dat is dat jij mij van de eerste keer
Om – of ondanks – wie ik ben, ook graag zag.