’s Ochtends lig ik in bed naar het plafond te staren,
dan vraag ik mij af wat ik hier nog doe.
Hier op deze wereld en in dit leven
want soms ben ik gewoon levensmoe.
Dan sleep ik mezelf uit bed
een uur later dan gedacht.
En dan zet ik mijn masker weer op
want dat had ik afgedaan voor de nacht.
Ik dwing mezelf doorheen de dag,
niet teveel piekeren, gewoon gewoon doen!
Een grapje bij de collega’s, hard werken voor mij baas,
en voor mijn lief een knuffel en een zoen.
’s Avonds kruip ik wenend in mijn bed
om de volgende ochtend weer naar het plafond te staren.
Met dezelfde vragen in mijn hoofd,
zal die piekerstorm ooit bedaren?