Mijn zetel mijn vriend
Mijn zetel mijn vriend
de zetel, een echte vriend
elke dag staat hij paraat
net als ik wordt hij oud
als ik hem bekijk ben ik droef
zijn doorgezakt zitvlak
de rug met verschenen stof
eigenlijk zou hij weg moeten
en daar heb ik schrik van
de nieuwe zal mij zeker dragen
mooi staan in het interieur
misschien zal hij weerbarstig zijn
zich niet plooien naar mijn vormen
ik leg een dekentje over de oude
eenzelfde als dat over mijn knieën
dat zal hij zeker appreciëren
het zal ons helpen mekaar te verdragen
ela
Reacties op dit gedicht
| Fairouz: | Vrijdag, juli 18, 2014 13:25 |
| die stoel die helemaal bij je past...vroeger stond mijn jongste broer altijd voor me op als ik thuiskwam van het werk en hij nog op school zag ( wat een privilege he ? ) en later mijn eigen bedoeninkje...mijn stoel a must. heerlijk herkenbaar mooi weekend ela Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: ela | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2014 | ||
| Thema's: | ||