hij koos mij
omdat onze sterrenbeelden matchtten
deze twee handen makkelijker in elkaar klikte dan lego overtreffen kon
de maan helder was
en de kleur van onze ogen samengesmolten de mooiste zonsondergang ever
wij waren voor elkaar bestemd
althans dat dacht ik.
maar na 365 dagen, waarin hij me 550 keer vervloekte
in 7 verschillende talen, begon ik te twijfelen hieraan
dus besloot ik om mijn eigen identiteit uit te gummen
onzichtbaar te worden voor de mensen om me heen
negatieve gedachten wit te wassen door
zijn donkere kant te camoufleren met mijn naiefviteit
gebroken beloftes te lijmen met stilzwijgende hoop
terwijl ik ongekende zwakheden opving met mijn ellebogen
krampachtige bewegingen van handpalmen
haalden mijn eigenwaarde neer
lichtroze lippen van satijn
zonder schaamte
opgeschuurd tot ruwe katoen
als grafity
werd ik beklad met
blauwe groen paars
en kleuren die meer hartzeer uitstraalde dan mijn lichaam kon voelen
ik was een prototype
onafgemaakt
gebleekt in angst
een doorgelopen aquarel dat was ik
toen mijn tranen zich vastklampte
aan zijn oneerbiedige persoonlijkheid
zelfs mijn lichaam werd als bezem gebruikt om de rode inkt op te ruimen die ik achterliet
daarna werden alle zondes begraven
in de holle gangen van mijn hart
diep genoeg,
om het geecho van jouw stem
niet meer te horen weerkaatsen
uiteindelijk was dit niet het happy end watr ik in gedachten had
vraag me af wat er moeilijker is
wegvluchten en opnieuw beginnen
met herinneringen
van fragmenten en beelden
als blijvende littekens voor het leven
of toegeven dat ik naïef genoeg was voor een hele lange tijd
1 ding weet ik zeker
ik laat me niet meer verblinden door de liefde
daarom draag ik nu mijn hart
beschermend als een moeder
want niets is wat het lijkt
zelfs zijdezachte sneeuwvlokjes
kunnen steken als ijspegels