nu even ik
Ben nu steeds om mijzelf verdrietig
met mijn man gaat het weer redelijk
maar ik zat daarvoor al in de put
Voelde mij op mijn werk zo nietig
meldde mij pas na 8 maand ziek niet gelijk
maar het had geen enkele nut
Nu laten ze je niet meer gaan met een geldbedrag
zelfs na 40 jaar laten ze je in de steek
mijn hele leven stond in het teken van mijn werk
En nu zeggen ze dat ik niet vertrekken mag
ik vind dat ontzettend zwak en week
van zo een regeling word ik niet meer sterk
Natuurlijk weet ik dat er ergere zaken zijn
maar hier huil ik om soms wel elke dag
zal wel weer moeten beginnen een keer
dat gevoel en denken daaraan is niet fijn
zeg tegen mijzelf huil maar het mag
als ik weer heen moet zal ik er zijn
Reacties op dit gedicht
| H. Mariette: | Vrijdag, augustus 15, 2014 23:16 |
| Eigenlijk erg hé, wat voor nummers wij maar zijn... Probeer 't licht te halen uit je naasten Wytske, voor hen ben je meer dan dat! Veel sterkte, lieve groet :) | |
| teun hoek: | Zondag, augustus 10, 2014 17:25 |
| even alles los laten en weten dat er een betere tijd komt. th |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, augustus 10, 2014 11:34 |
| goed zo | |
Over dit gedicht
| Auteur: wytske |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2014 | ||
| Thema's: | ||