windstil
windstil
duizend sacrale winden waaiden reeds
om zijn kluizenaarseiland dat ter
grootte van een hart onbekend en
onbemind hun stemmen lieten smoren
in de waanzin van de onbegonnen dagen
die aldoor het morgengloren voor hem
verborgen hielden en de wondere woorden
uit zijn dromerijen de hangende tuinen
aan babylon's wijd uitgebreidde stromen
de liederen de wilgen vergezelden die
zijn harpen kwelden totdat zij allen
gingen liggen en een onhoorbaar zacht
suizen van een eeuwig oude stem hem zei
dat nu het nieuwe leven was begonnen
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, augustus 28, 2014 19:10 |
| Prachtig! Je kunt zo bijzonder mooi schrijven, het leest als zingen. | |
| windwhisper: | Donderdag, augustus 28, 2014 17:05 |
| heb het nu tweemaal gelezen, moet zeggen het boeit me lieve groet Cobie |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, augustus 28, 2014 14:07 |
| graag weer gelezen hoor | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2014 | ||
| Thema's: | ||