brak
brak
het onverbiddelijk licht brak duizendmaal zijn
ogen die weerkaatsten in het brakke water
van zijn tranenzee en sleurden al zijn herin-
neringen mee in het eeuwig wel en wee
van de onbegonnen dagen waar zijn kinderen
steeds naar vragen – hoe zij kwam en hoe zij
weer verdween achter de goudenen coulis-
sen van het altoos glorend morgenlicht
en hoe het is om haar te missen ondanks
de gouden appels in de zilvergebeelde
schalen met een zweem van heimwee op
hun gezicht – ze luisterden met open mond
terwijl hij zijn woorden rond strooide
in de vers geploegde aarde
Reacties op dit gedicht
| H. Mariette: | Vrijdag, augustus 29, 2014 21:16 |
| Intens, mooi hoor :) |
|
| SMH: | Vrijdag, augustus 29, 2014 17:20 |
| Mooi gedicht! | |
| september: | Vrijdag, augustus 29, 2014 14:51 |
| Mooi mooi | |
| marcel bulckaert: | Vrijdag, augustus 29, 2014 13:36 |
| Goed gedicht, graag gelezen. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, augustus 29, 2014 11:27 |
| klasse | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 augustus 2014 | ||
| Thema's: | ||