symbiose
je bevruchtte mijn hart
met tederheid
als mos dat zich nestelt
op een verweerde steen
en langs
haardunne barstjes
doorstoot naar de kern
en levenskracht en schoonheid puurt
uit minerale inertie
vergroeiend
in subtiele symbiose
onlosmakelijk
was jij in mij
verankerd
werd ik jou
en ben je mij geworden
onze grenzen
vervaagd
in innige verwevenheid
die onze zwakten
bundelde tot levenskracht
die zonder jou
onomkeerbaar
verpulvert
en uiteindelijk
in onmacht
tot korrelig stof
vergruist
met tederheid
als mos dat zich nestelt
op een verweerde steen
en langs
haardunne barstjes
doorstoot naar de kern
en levenskracht en schoonheid puurt
uit minerale inertie
vergroeiend
in subtiele symbiose
onlosmakelijk
was jij in mij
verankerd
werd ik jou
en ben je mij geworden
onze grenzen
vervaagd
in innige verwevenheid
die onze zwakten
bundelde tot levenskracht
die zonder jou
onomkeerbaar
verpulvert
en uiteindelijk
in onmacht
tot korrelig stof
vergruist
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Maandag, september 01, 2014 11:03 |
| ik weet niet wat te zeggen.... subliem warme groet Cobie goede morgen Marcel |
|
| ela: | Maandag, september 01, 2014 09:39 |
| Mooie vergelijkingen, die je woorden nog meer kracht geven. ela |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, september 01, 2014 07:49 |
| tjonge ook dit is klasse! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marcel bulckaert | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 01 september 2014 | ||
| Thema's: | ||