zaaien
zaaien
zijn woorden waren maar eenvoudige verhullingen
om de kern van zijn bestaan te zaaien in open-
gereten wonden die dorstig en braak aldoor in
een zelfde klacht de tijden lagen te verzachten
soms viel een afgekloven woord in vers bloed en
sloot de verwondde aarde zich afwachtend of
het sterven zou en ontkiemen die zonderlinge
warmte tegemoet als de geharde huid zou moeten
wijken - dan kwam de dichter langs en voedde de
eerste wankele woordjes met het zilte najaars-
vocht tot ook hij weer kon zaaien en sterven en
zaaien en sterven - dat was zijn taak - dat was zijn
gave - en uiteindelijk na drieënvijftig zomers op zee-
en van nachten werd een nieuwe dichter geboren
Reacties op dit gedicht
| DrieGeetjes: | Dinsdag, september 02, 2014 22:06 |
| Rustmakend op een of andere manier dit gedicht. Ik heb er van genoten. :) | |
| windwhisper: | Dinsdag, september 02, 2014 10:18 |
| ja heel bijzonder warme groet Cobie goede morgen |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, september 02, 2014 09:56 |
| mooi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 02 september 2014 | ||
| Thema's: | ||