Gedonkerde dagen
Het licht werd geschud
nu sluipende in het dundoek
van donkere kiezels en zwarte schaduwen
al horend het gekras, de aankomst van kraaien
en is het zichtbare neergestreken
de horizon,
bevlekt
de duisternis,
omhult
Met een klamme hand pak ik de pen
verstilling, onrust; soms iets bang
en ontsteek wat kaarsjes, door de rommelkamer heen
ga weer terug, met de stille wederkeer
Zorgelijk stuurt de pen
inkt dat het gewit omkeert
troebel bevlekt het een spiegel
schaduwrijke vlammetjes, die
kronkelend dansen-spel over mijn arm vormt
terwijl het inkt in de papieren vezels kroop
maar nog niets, geen letter stond
zoals de stilte over het geluid heen
hier mijn nacht weer begon
Wankelende gedachten, lege ideeën, zuchtend geklank
ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet het niet!
Kleurloos het verf, rusteloos rakelend leeg
uren van onverstand
secondes slijten zand als zwerfkeien van een berg graniet
durende van slijtstof, wachtende tot als druppel
het gruis de oceanen in rolt
Zo zacht keihard vechten, piepende stilte zo luid schreeuwende
nu sluipende in het dundoek
van donkere kiezels en zwarte schaduwen
al horend het gekras, de aankomst van kraaien
en is het zichtbare neergestreken
de horizon,
bevlekt
de duisternis,
omhult
Met een klamme hand pak ik de pen
verstilling, onrust; soms iets bang
en ontsteek wat kaarsjes, door de rommelkamer heen
ga weer terug, met de stille wederkeer
Zorgelijk stuurt de pen
inkt dat het gewit omkeert
troebel bevlekt het een spiegel
schaduwrijke vlammetjes, die
kronkelend dansen-spel over mijn arm vormt
terwijl het inkt in de papieren vezels kroop
maar nog niets, geen letter stond
zoals de stilte over het geluid heen
hier mijn nacht weer begon
Wankelende gedachten, lege ideeën, zuchtend geklank
ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet het niet!
Kleurloos het verf, rusteloos rakelend leeg
uren van onverstand
secondes slijten zand als zwerfkeien van een berg graniet
durende van slijtstof, wachtende tot als druppel
het gruis de oceanen in rolt
Zo zacht keihard vechten, piepende stilte zo luid schreeuwende
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, april 22, 2025 15:09 |
| Het is een gemis dat ik niet veel meer van jou lees 7ennis . Een gedicht als deze steekt met hoofd uit boven het koren. Gelukkig kan ik het nog teruglezen. Dank, dank |
|
| september: | Woensdag, september 10, 2014 01:22 |
| Ik zat bijna in de computer bij het lezen ;)..mooi meeslepend geschreven. | |
| DrieGeetjes: | Woensdag, september 10, 2014 00:15 |
| http://www.gedichten-freaks.nl/830232/ Bedankt voor het genot! :) |
|
| DrieGeetjes: | Dinsdag, september 09, 2014 19:56 |
| En 7ennis? Jij bent een dichter! Mijn kop eraf (o! o! ISIS!) als het niet zo is! Dichterlijke groet van de DrieGeetjes. |
|
| DrieGeetjes: | Dinsdag, september 09, 2014 19:55 |
| 7ennis? De inhoud, zoals ik het lees, vind ik... Fantastisch! Maar... (o!o!) ;) De zinnen zijn onsamenhangend, en vormen geen geheel, wat ik als lezer verwarrend en halverwege de derde strofe de moed opgeef en niet verder lees: terwijl het toen pas écht spannend werd! Ik voel het 'drama' niet - dat hier beschreven wordt - als lezer ten volle. Ik zal je mijn versie sturen (PM), en als je het goed vindt, zet ik hem morgen op de site (met jouw naam natuurlijk). |
|
| DrieGeetjes: | Dinsdag, september 09, 2014 15:06 |
| Hier ga ik eens lekker voor zitten, 7ennis, en kom nog erop terug. :) Groet, dichter. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: 7ennis | 
|
|
| Gecontroleerd door: ana (stacia) | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2014 | ||
| Thema's: | ||