De EU onze superstaat,
niets dat ons nog baat.
Geregeerd door bureaucraten,
die nooit nalaten.

Om alles op ondemocratische wijze te bepalen,
en wij kunnen de rekening betalen.
De wereld komt op zijn kop,
na elke EU top.

Snel worden de grenzen verlegd,
want hun boterham is goed belegd.
Terwijl het volk in beweging komt,
omdat het zegt nee verdomd.

De Schotten stemmen voor onafhankelijkheid,
en de Catalanen zijn daartoe ook bereid.
Wie weet weerklinkt ons nee,
ook eens luidkeels op tv.

De spreekbuis van de oude garde,
die macht met wijsheid verwarde.
Die bureaucraten blijven met elkaar praten,
waar blijven onze daden.

Durven wij de straat op,
komen wij erbovenop?
Want al dat Brusselse beraad,
terwijl ons gevoel voor nationaliteit vergaat.

'T is net een ratjetoe,
en een hoop gedoe.
Waar blijft onze identiteit,
wat raken wij wel niet kwijt?

Die superstaat met zijn beraad,
terwijl het volk het ondergaat.
Zonder ons erin te kennen,
willen zij ons blijven mennen.

Zit daar toekomst in,
of gaat het alleen maar om hun gewin.
Waar is de stem van het volk gebleven,
of blijft die maar wat zweven.

Wie hoort daar nog ons nee,
behalve soms op tv?
Rest ons dan niets anders als populisme,
waar blijft het gezonde nationalisme?

Dat gevoel van dit is ons hoekje van Europa,
versterft dat dan met onze oma en opa?
Waar kunnen wij nog trots op zijn,
wie heft er nog een glas wijn.

Wat is toch die Europese eenheid,
zijn we dat gevoel allang niet kwijt?
Waartoe zijn we nog bereid,
waarop worden wij voorbereid?

Door de Brusselse bureaucraten,
die op onze kosten praten.
Over meer EU, en minder natie,
het lijkt wel het project van een oude nazi...