maar altijd ook de mijne
die immense grote oppervlakte
maakt alles daaromheen nietig
en nóg meer uitgelopen kleuren
laten zich niet afzonderen
hier neemt zij helemaal de wereld in
met buitenranden, gescheurde huid
en een gelaat, uitgeblust in ’t grauw
kaken binnenwaarts in voelbare koude
verlang ik naar lucht en het zilte
van golven die op dijken breken
wanneer zij haar andere kant toont
niets vrijgeeft van onmetelijke wijdte
als een breed filmdoek ligt zij
bleker dan haar bestaan
waaruit ik gekomen ben
zij die mij eenzaamheid laat voelen
eenzaamheid die niet van deze wereld is
maar altijd ook de mijne
sunset 27-10-2014
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Maandag, oktober 27, 2014 22:40 |
| Pijnlijk mooi... Liefs, Artifex. |
|
| sunset: | Maandag, oktober 27, 2014 22:08 |
Kimmy, dank je voor je lezen en fijn reageren en nog een heel vredige maandagavond, sunset (ingo) |
|
| kimmytje: | Maandag, oktober 27, 2014 22:02 |
| Wondermooi omschreven Heel intens en voelbaar overgebracht Liefs Kimmy |
|
