Zijn handen rustend op zijn wandelstok , zijn blik onverstoorbaar gericht op de horizon.
Geen woord komt over zijn lippen , heeft hij niets te zeggen of heeft alles al gezegd?
Zijn ogen verraden niet wat hij heeft gezien of probeert te vergeten.
Zijn schoenen versleten , alleen hij weet hoever hij nog kan of wil gaan.
Als een standbeeld alsof hij ergens op wacht elke dag in weer en wind starend naar de horizon.
Wie is hij sinds mijn jeugd geen dag ouder wordend starend naar de horizon.
Een verborgen glimlach onder zijn grijze snor, mijn vragen onbeantwoord.
Mijn handen rustend op mijn wandelstok, mijn blik onverstoorbaar gericht op de horizon.
Geen woord komt over mijn lippen , ik heb niets meer te zeggen het is goed zo.
Mijn ogen verraden niet wat ik heb gezien,ik herinner me alles.
Mijn schoenen voor de laatste keer verzoold zitten comfortabel.
Sinds mijn jeugd geen dag ouder geworden naar de horizon starend , het is goed zoals het is aan alles komt een eind.