verloren-zijn en eeuwigheid
blauw valt de sneeuw
voor ons na al die jaren
schemert stil de lach
en koper klinkt de ahorn
wanneer zich ‘s nachts
zijn bonte takken strelen
om ‘t lege huis huilt
koud decemberwind
als jammerend dier
scheurt blad na blad
drijft het naar grond
waar in een diepe val
verloren-zijn en eeuwigheid
zich met elkaar verenigen
zich samenballen
tot meer dan slechts een weg:
de jouwe en de mijne
sunset 04-12-2014
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, december 04, 2014 13:12 |
| waterval, teun hoek en Nayeli, dank jullie wel voor het lezen en reageren. Warme groetende genegenheid en een heel vredige donderdagnamiddag, sunset (ingo) |
|
| Nayeli: | Donderdag, december 04, 2014 13:02 |
| mooi, graag gelezen |
|
| teun hoek: | Donderdag, december 04, 2014 12:01 |
| Mooi en tastbaar. h. gr. th |
|
| waterval: | Donderdag, december 04, 2014 11:56 |
| héél poëtisch neergezet, verenigd in liefde.... ~~~waterval~~~ |
|
| sunset: | Donderdag, december 04, 2014 10:49 |
Dank je wel kimmytje voor deze fijne reactie en geniet van een liefdevolle donderdag. Warme groetende genegenheid, sunset (ingo) |
|
| kimmytje: | Donderdag, december 04, 2014 10:09 |
| Heerlijk, hoe mooi toch die liefde.. Wens het je van harte toe, als je zoiets moois schrijft getuigt dat van een heel warme aard Liefs Kimmy |
|
