Ceci n'est pas un poème
Ik leefde in de 16de eeuw
in 'n dorp, als arme dichter
zag zwarte sneeuw maar
mijn fantasie maakte mijn
zorgen een beetje lichter.
Voorzichtig publiceerde
ik m'n eerste gedichten
maar die vielen niet in
goede aarde, waren
volgens de pastoor
zeer kwaadaardig.
Zo kwam er zelfs een
kruisverhoor waarbij ik
werd veroordeeld.
Ik was bang voor de
criminelen in de cel
de ratten waren m'n
enige vrienden in die
lange donkere hel.
Tot ik een brief kreeg
van de koning die mijn
dichtwerk had gelezen
het zelfs had geprezen.
Ik werd dus hofdichter !
Leve het Opperwezen !
Dat Hij nog lang onze
babysitter mag wezen.
En de sneeuw... die
wordt alsmaar witter.
Omdat ik nu door de
elite word gelezen.
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Zaterdag, december 20, 2014 15:58 |
| bijzondere poeme. graag gelezen. th |
|
| kimmytje: | Zaterdag, december 20, 2014 11:06 |
| Mooi hoor, En of ze nu kwaadaardig bestempeld worden of niet, je kunt maar schrijven wat je voelt vind ik. En dat doe je bijzonder goed Liefs Kimmy |
|
| fets: | Zaterdag, december 20, 2014 09:21 |
| Graag gelezen! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2014 | ||
| Thema's: | ||