Mijn masker valt zwaar..
gezicht verkrampt van de pijn..
Kost me zoveel energie om mezelf te motiveren..
mijn verstand wil positief zijn..
Mijn hele gevoel trekt me naar de rand van het ravijn..
mijn gevoel laat me hangen over de rand heen..
Het verstand sneeuwt onder..
mijn depressiviteit neemt de overhand.
Ik ben niemand, ik ben zinloos, nutteloos.
een stuk vuil waar iedereen doorheen loopt..
wat blijft plakken aan je schoenzolen.
Ik huil en mijn masker valt..
ik kan het niet meer.
Schaamte laat mij wegkruipen in een hoekje.
ik wil niemand om mij heen.
Geen medelijden, gewoon alleen zijn.
Ik bereik niets in mijn leven..
niemand zal mij missen.
Ik ben een beschreven en versleten boek..
wat mensen weggooien..
Masker is gevallen..
voel de schaduw die er is gekomen..
verstand die alleen nog maar beïnvloedt..
naar de verkeerde dingen willen grijpen.
Verward, eenzaam en verdriet..
ik wil niet meer zo leven.
er is niets meer waar ik van geniet.